İnsan bir örümcek kadar gaffur işlediğinden beri kozasını, bir katır kadar sadık deştiğinden beri toprağını, her yıl biçtiğinden beri tanrının armağınını ve o armağana taşlarla, metallerle şekil verdiğinden beri, küfesini malıyla doyurmuştur o son güne değin. Dualar etmiştir tanrıya malı için ve malı hayatı olmuştur Adem’in. Adem hakkıyla çöker döşeğine ve metanetle ezer aşını soğuk kış günlerine çıkarken, son güne değin. Adem kan da döker malı için eğer bir göz görürse aşı üzerinde ve kan da döker başka mallar için iki gözü var diye, biri korur diğeri kıskanır, çünkü ademin karnı hiç doymazdı. O mal öyle yaşanası ve yaşatası gelir ki, varlık gözlerine sürme çeker ve sevil bir delikanlı olur. Varlık ademi hep meşgul ve payidar kılar, her kışa rağmen.
Bir gün kış ağır geçer, damından umutlarca kalas uçuverir.
Toprağına küller düşer platonik aşklardan arda kalan. Taşlar cam oluverir, baltalar Marx okur, bıçaklar hümanist kesilir başına. Bir düşman süzülür yatak odana ve sen simsiyah kesilirsin ordulara. O küfen, o delinir bir gün olmaz sanma, Hem de öylesine sivri bir ihanetle delinir ki, seni şehre düşen yağmurlar kadar anlamsız kılar. Yüzüne bir sivilce ilişir ve artık tanrın, karının sıcak kolu kadar ölü sarılır.
O son gün varlık el ayak çekince bir sızı başlar, öyle ince bir sızıdır ki bu, jonglörler mağlup, seviler tahrip olur.İki eli beline atıp süzer önce, sonra iki eli sımsıkı yapar, ve sonra eller dilsiz olur. Sonra hain olur cümleler kanından olanları vurur. Yokluk öyle kalın yazar ki anlına, öyle çömez hissettirir ki insana, ama öyle şatafatlı sürer ki acısı, tanrıya dualar birikir.
“1” insanı hep oyalar, “1” i ölçer mühendisler , “1” e sıfatlar takıştırır meşguller . Az bu sevgi, çok bu keder. “1” eli tutarlar. ve o “1” hep duracak diye sever o eli. “1” in gerçek olmadığını en iyi matematikçiler bilir. “1” devlet vergisi kolay alsın, “1” fırın ekmeğini kolay satsın diye var. Hakim cezasını kolay kessin diye mahkumun “1” ler var, ama mahkum bilir ki, o hep “0 virgül sonsuz 9” dur.
Varlık insana rüya gibidir, bir gün elbet biter. Yokluk buna karşın hep sonsuzdur. Tutunduğunuz varlıklar hep yok olmaya mahkumdur, ama siz bu yok olumun doğurduğu hiçliğe, tutunmayı başardığınız vakit, sizi kaldırımlar gibi sıkı kılar. Yokluk sizi hiç bırakmaz, son gün dahil.