Oyunlarım kendimi mutlu etmek için devam ediyor, ne şekilde ve ne kadar mutlu olmam gerekiyorsa oyunumu oynayıp sessizliğimi aramaya devam ediyordum. Bulamıyordum bir türlü onu. Çünkü zamanla gelişen olaylar beni hem mutluluğumdan hem de sessizliği aramamdan uzaklaştırıyordu.
Zaman ilerledikçe yaşım da ilerliyor, yaşım ilerledikçe de sorumluluk adı verilen görevler ortaya çıkıyordu. Daha nerden çıktı bu sorumluluklar diye düşünemeden onlar yüzünden oldukça sesli ve kalabalık ortamlara giriyordum. Bu kalabalık ortamlarda insanlar hakkında kötü şeyler söyleniyor ve onlara gülünüyordu. İlerleyen zamanlarda ben insanlar hakkında kötü şeyler söyleyecek ve gülecek miydim ?
Bu soruyu, her yaşımda aklım yettiğince cevaplamaya çalışıyordum. Her geçen yıl soruya verdiğim cevap kaçamak haline geliyor ve yeterince büyümedim diye düşündükten sonra bir sonraki seneye ertelemekten başka bir çözüm bulamıyordum.
Saklambaç oynayamıyor ve sessizliğimi de arayamıyordum artık. Aslında baya bir zamanım vardı ama o soru sürekli aklımda dolanıyordu. Bir zamanlar kendi kendine eğlenen ve mutlu olan kişi, artık başka insanlar üzerinden mi mutlu olacaktı ?
Bu sorudan uzaklaşmam için kendime yeni bir oyun bulmam gerekiyordu. İlerleyen zamanlarda da soruya “evet” cevabı vermemem için öyle bir oyun bulmam gerekiyordu ki insanlar oyuna katılsın ama hep birlikte mutlu olmak için katılsınlar.
Oyunum, rahatsız olduğum insanların yaptığı gibi bir kişiyi üzme üzerinden gidemezdi. Çünkü o zaman şikayet ettiğim insanlara benzemiş olacaktım. Düşünmeye başladım ama neden böyle bir amaç edindiğime dair hiçbir fikrim yok. Ayrıca bu kadar büyük bir sorumluluğa gerek var mıydı onu da bilmiyorum. Sorumluluğun getireceklerini daha bilmediğimden aniden aldığım bir karardı bu.
Fakat belli mi olur ? Belki de bulacağım oyun sayesinde tekrardan sessizliğimi aramaya çıkabilecektim.