Herhangi bir baskı altında olmadığımız halde, Servet-i Fünun sanatçılarına benzediğimiz bir dönemdeyiz. Elimizi, ayağımızı çektik her şeyden. Bireysel yaşamayı tercih eder olduk. Toplum içinden, kendimize kaçış içerisindeyiz. Aman başımıza bir şey gelmesin, diye bütün haksızlıklara sustuğumuz bir hayatın yozlaşması içinde yuvarlanıp gidiyoruz, tabiri caizse…
Üzerimiz kirlenir diye, çevremizde bataklıkta olan insanlara, el uzatmak bile bize ağır hale gelmiş. Hatta yardımcı olanları da aptallıkla suçlamışız. Neden yapıyorsun? Niye yapıyorsun? gibi hesap soran soruları sormaktan çekinmemiş, ama nasılsın? bir şeye ihtiyacın var mı? gibi sorulardan, yılandan kaçar gibi kaçışmışız. Aman bir yaraya merhem olur, birine iyiliğimiz dokunur yanlışlıkla.
Belki sadece halini hatırını sorduğumuzda , hayata döndürebilecekken, hiçbir şey yapmadan devam etmişiz. Ama ne demişler: ” Ne ekersen onu biçersin” . Senin sormadığın o, ”nasılsın” sorusunun hesabını hayat sana daha büyük zorluklarla ödetmiş. Kimse sana sormamış, işte tam o zamanlar da nasılsın ? Var mı bir şeye ihtiyacın? diye…
Korkmayın dostum! İyi gelirim birine ,yardımcı olurum, biraz da olsa teskin eder, destek olurum diye… Karanlık ve acı dolu hayatını biraz gülümsetip, biraz aydınlatırım diye korkmayın.
Kimse başarı merdivenlerini eli cebinde çıkmamıştır. Eğer iyi bir insan olmaya çalışmak üstün bir başarı ise üzerime kan bulaşır , çamur bulaşır kirlenirim diye korkmayın. Üstümüzü temizleriz çıkmadı mı? değiştiririz. Leke, kiri hallederiz bir şekilde. İnsan vicdansızlık ve merhametsizlik bataklığına düşmesin yeter.