Fransız varoluşçusu Sartre’a göre öz, varlaşmayla meydana gelir ve varoluştan önce yoktur. İnsan, kendini ne yapar ve nasıl yaparsa odur. İnsandan başka bütün varlıklar önceden belli bir öz’e göre varlaşırlar. Yani öz ,özellikle insansa kendiliğinden var olmaz.
Öz, bizi biz yapan kişiliğimizdir. Bizi çepeçevre saran bu varlık doğası neyse o şekilde var olmuştur. İnsanın yaptığı her olumlu ya da olumsuz durumda benlikleri sorgulanır. Bu kısımda yapılan hata kişinin sonradan ki hali ele alınmasıdır. Örneğin, biz doğarken, dünyayı yeni tanımaya başlıyoruz. Her şeyden habersiz bir şekilde evrenin iyi çocuğu olmaya çalışıyoruz. Hatta etrafımızdakileri bile bunu bulaştırıyoruz. Ta ki büyüyene kadar…
Büyüyünceye dek, her şey normaldi. Sonrasında ipi inceldiği yerden kopardık. Kendi tabiatımızda anlam veremediğimiz türde bazı değişikliklere gittik. İyi türden, kötü türden herkesi her şeyi yönlendirdik. Bu bağlamda akıllara “öz doğası gereği iyi midir kötü müdür ” sorusu geliyor. Öz doğası gereği iyi olan bir varlıktır. Biz neysek oyuz. Her kötü oyunumuzun iyi bir canı vardır. Düşüncelerimiz ne kadar karanlık olsa bile öz bize küçük bir aydınlık sunar. Enkaz yığınlarından kurtulduğumuzda, bize yetişen o. Gerçeklere erişmek için doğru olanı bize gösteren o. İdeallerimizin vazgeçişlerinden bizi kurtaran yine o.
Kısacası öz bizim doğarken ki görünmeyip filizlenen çiçeğimizdir. Onu nasıl beslersek bize öyle ihtiyaç duyar. Onu nasıl aç bırakırsak,bize öyle ihtiyacı kalmaz.