İyi günler veya iyi geceler dostlarım, karmaşık bir dönem geçiriyorum. Düşünceli ve karmakarışık olan zihnim, odamı ve insanlar ile iletişimimi aynı düzeyde etkiliyor. ” Tek bir duruma odaklanmam gerek” hissim ve düşüncem sadece zihnimin daha karmaşık hale gelmesini sağlıyor.
Korku, belki hayatımın bir çok alanında beni koruduğuna inandığım bir duygudur. Ama bu korku sandığınız gibi olağanüstü varlıklardan değil, olağan varlıkların (insan) yapabilecekleri potansiyelden korkudur. Bilemiyorum, insan neden başkasının hayatını mahvetmek ya da kıskançlık gibi dehşet verici bir duygu hissiyle kendine ait olmayan bir hayatı karartmaya çalışır(?)
Dostlarım, karanlıktan değil ama insanın insana yapabileceklerinin, düşüncesinden bile korkarım. Belki de, yaşamak zorunda bıraktıkları veya bırakacakları düşünceler, kafamı bu kadar karıştırıyordur. Kendi halime bırakmayacaklarını bilmem beni bu kadar temkinli yapıyordur.
Geceleri peşimi bırakmayan, düşünceler ile sabahı aydınlatıyorum. Gün aydınlık ama zihnimin içi hep karanlık. Ne doğru? Ne yanlış? Kimin doğrusu?
Belki sadece iyiliğini düşündüğünü söyleyen insanların, karanlık maskeleridir, dağınıklığımın sebebi.
Odamın ışığını açık tutacağım. Bu karanlık beni biraz korkutuyor…