İçimde dayanılmaz bir huzurun hafifliği var.
Galiba ruhum her şekilde genç olmaya alışkın. Vazgeçiremiyorum onu. Bunun tek sebebi gökyüzü. Beni sürekli kalıcı bir anda buluyor. Battaniyenin altına girmek isteyince beni örtmeyi unutuyor. Harekete geçirmek için nehrin kenarında değil de karşısında bekliyor. Kederlerimin mağarasından kapı dışarı ediyor beni. Surlarımı yıkıveriyor. Bahtiyar olmamı istiyor. Bunun için kalbimi yaşatıyor. Sanki gökyüzü benim için vardı.
Gerçekten de gökten nasibini almış her şeyde mutluluk vardı Sokaklar, boyasız evler, ağaçlar ve ben…
Aslında biz görmek istesek her şey bize mutlu görünür. Yaşamımızda ne olursa olsun o klasik gülümsemeyi eksitmememizi istiyor gökyüzü. Yapmak zorundayız. Her sabah yeni bir gün doğumu için. Geçici sürelik bu ömürde özgür olmak için. Enkaz yığınlarından kurtulmak için . Hepsi gökyüzü için. Bugün hala başkaları için yaşayan bir kukla gösterisinde rol almak yerine ,kendi dünyanda oluşturduğun bir gösteride gökyüzü olarak rol al.
Bunu yaptığın müddetçe gökyüzü dikenleniyor? Nasıl gökyüzünün de mi dikeni olur? Nasıl gülün dikeni varsa gökyüzününde var. Bir şeyi sahiplenmek istiyorsan onun öncülüğünde yaşamını sarmalaman gerekir. Sen gökyüzü çocuğusun zaten. Her şeye katlanıyorsun. Yerdeki huzur için. Sen zaten gökyüzü çiçeğisin. Her şeyi yeniden filizlemek zorundasın. Yerdeki karmaşa düzeni için. Sen gökyüzü insanısın zaten. Herkese, her şeye gülmek istiyorsun. Kendindeki mutluluk için…