Kafamdaki müthiş gürültüyü durdurmak için artık biraz daha hızlı çalışmam gerekiyordu. Bu hızlı çalışma, oyunumu daha düzensiz hazırlamama sebep olabilir fakat özensizlik, tıpkı rastgele karaladıklarım gibi iyi şeyler de çıkartabilirdi.
Bu ikilem aklımda tekrar ederken, insanları izlemeye devam ediyor ve olabildiğince güzel bir oyun tasarlamak için uğraşıyordum. Aklım da bana yardımcı olmuyor ve gürültülerine devam ediyordu. Aniden o gürültüden sıyrılan bir sorunun sesini duydum. ” Çevrendeki insanları mutlu etmen veya iyi hissettirmen mümkün mü ? diye.
Bu soru benim tüm işlerimi bırakmama, hedeflerime yürüdüğüm yolun kenarına çekilmeme sebep olmuştu. Aslında aklımla hiç tartışmadık ama bana karşı haklı gelmişti. Onu hep mutlulukla, olumlu düşünceler ve daha birçok güzel şeyle beslemiştim. Nasıl oldu da böyle bir soru sorabildi ?
Biraz bu durumu düşündükten sonra, eleştirdiğim insanları çok izlediğim için yavaş yavaş düşüncelerim de onlara dönüşüyordu diye düşünmeye başladım. Bu durum, bir polisin suçlular gibi çok düşündüğü için sonradan suçluya dönüşmesiyle aynıydı. Yani onlar gibi düşünmeye devam etmemem için eskisi gibi onlardan uzaklaşmam gerekiyordu.
Bu davranışı yaparsam da bazı şeyleri tahmin ederek yapmam gerekecekti ve ben tahmin konusunda oldukça kötüyüm. Eğer zamanında tahmin etme yeteneğimi de geliştirseydim belki de şu an bambaşka bir şekilde yolda ilerleyecek, bu yola hiç çıkmayacak ve yola çıktığımdan beri, özenle hazırladığım tüm güzel özelliklerimi kaybetmeyecektim. Fakat dediğim gibi, tahmin etme konusunda kötü olduğum için tahmin etme yeteneğimi de geliştirmeyi tahmin edemedim.
Sessizliğim, zaman geçtikçe benden uzaklaşıyordu. Fakat bunda sessizliğimin bir suçu yok, tüm suç bendeydi. Onu bulma isteğimden dolayı elimde olan bazı güzel şeyleri de kaybetmiştim. Böyle daha iyi oldu sanki. Çünkü artık, kaybedecek bir şeyi olmayan ve kaybettiklerini bu yolun sonunda tekrar kazanmak isteyen birisi olarak onu aramaya devam edecektim.