Ne yapmak gerektiğini bilmek insanı rahatlatıyor sanıyordum. Aslında her şeyi bilmenin beni ciddi bir şekilde rahatsız ettiğini söylemek isterim. Tek düze bir yaşantı istemiyorum. Her şeyi biliyor olmak ne yapacağımı günümü nasıl geçireceğimi ayarlamak, beni rahatlatıyor sonra yine, “böyle olsun da istemiyorum” düşüncesi ile boğuşuyorum.
Bu demek oluyor ki aslında yapmak istediğim düzenli bir hayat değil. Gelebilecek yeni dinamiklere karşı davranışımı ayarlama üzerine kurmak . Bu düşünce, bedenimde ne kadar kalır bilmiyorum. Ama bilgece ve yerli yerinde davranmak istiyorum. Her zaman doğru şeyler yapamayacağımı bilmek de yerinde bir davranış sanırım.
Başta, ” olaylara şöyle tepki veririm” gibi kalıp düşünceden kurtulmamız gerekiyor. Neden diye soracak olursanız dostlarım, çünkü tepkilerimiz su gibi olmalı, verilmesi gereken tepki, olaya, duruma, zamana karşın değişkenlik göstermeli . Buna bağlı olarak kalıpsızlık kalıbına girmeliyiz.
Ki bizi çürüten ve robot haline getiren dünya düzeninden biraz sıyrılalım. Elimizde olduğunu düşündüğümüz kendi küçük dairemizin yeniliklerini, getirdiği veya getireceği güzellikleri tam bir masumluk içinde karşılayalım. İçten pazarlıklı olmadan…
Düşünce ve kişiliği kalıp içerisine koymak kolay geliyor. Aslında zor ve ileriye dönük zararlı hal alabiliyor. Sürekli bir tiyatro oyuncusu hissediyoruz kendimizi. Roller paylaştırılmış ve replikler hazır. Doğaçlama yapmamıza izin yok.
Bana ait ve bana göre değişiyor dediğimiz ve üzerinden atıp tuttuğumuz kişiliğimiz ve düşüncelerimiz, birilerinin hamle yapmasını beklediği piyonlar gibi.
Ayırt etmemiz gerekiyor. Düşüncelerimiz ve kişiliğimiz özgün mü? Kendi hayatımızın senaristi miyiz? Yoksa verilen
başrolü oynadığımız için sessiz kalmayı mı tercih etmişiz? İzin verdiğimiz düşüncelere mi sahibiz? Yoksa düşünceler bize mi sahip?
Değerli dostlarım buradan itibaren düşünmek ve anlamak size kalıyor ve bana…