Artık sadece inandığım şeylerin verdiği güçle ilerliyordum. Hemen hemen her şeyimi kaybetmek bana iyi gelir diye tahmin etmiştim. Fakat bu tahminim, yine başarısız bir tahmin oldu. İşin daha kötüsü ” tek başıma bu işi başaramayacağım ” diye düşünmeye başladım.
Gerçekten de öyleydi. Bu yolda o kadar çok şeyi kaybetmiştim ki, hepsini tekrar nasıl kazanabilirdim, hem de tek başıma ?
Yanıma bir insan seçemezdim. Ama onlara yakın davranırsam belki benim hakkımda bir şeyler öğrenmek isterler ve derdimi anlatabilirdim. Hoşlarına giderse benimle gelirler, gelmek istemezlerse de yapacak bir şey yok. Bu fikir baya bir hoşuma gitmişti. Çünkü hem birden fazla kişiyle yola çıkabilme ihtimalim vardı, hem de bu kararı tamamen kendileri vereceklerdi.
Hakkımda ne düşünürler gibi zaman kaybettirecek düşünceler olmadan, olabildiğince kişiye derdimi anlatmaya çalıştım. Bazılarından olumsuz cevaplar aldığım beni üzmüyormuş gibi hakaretler de işittim. Yine de bu sonuçlardan dolayı durmamam gerekiyordu. Elbet olumlu sonuca ulaşacaktım ama oraya ulaşmak gerçekten de zordu.
İşittiklerimin hepsinin olumsuz olmaması sonucunda, bu yolda beraber ilerleyebileceğimiz iki kişiyi yanıma almıştım. Bu rakam, beklentimin iki katıydı. Bu yüzden çok mutluydum.
Zaman kaybetmeden yola koyulduk. Onlar benimle bu yolda ilerlemekten mutlu olduklarını söylediklerinde veya hissettirdiklerinde kendime kızmaya başlamıştım. Çünkü bu ana kadar insanların böyle bir şeyde bana yardım edeceğini hiç düşünmüyordum. Zamanın verdiği tecrübesizlikle, onları tam olarak tanımadan belirli kalıplara yerleştirmiştim.
Bu farkındalık sayesinde, onlara karşı bakış açım değiştirmekle yetinmeyip, artık daha çok mutlu olmaları için çabalamaya karar vermiştim. Böylelikle onlara karşı olan yanlış tutumumu unutabilecektim.