Kelimelerim vardı benim,
Her şeyden önce sarıldığım kelimeler.
Şimdi birer birer kaybediyorum onları.
Önce, “keşke” yerleşiyor yerine,
Gerçekleşmesi mümkün olmayan her şeye karşı
Bir “keşke” yerleşti dilime.
Ya da pişmanlığımı ört bas etmek için
“Keşke” diyebiliyorum son bir çırpınışla.
Onu, “ama” takip ediyor sonrasında
Umut ettiğim ve olsun istediğim,
Demek istemediğim, ağzımdan çıkan
Her şeye karşı bir “ama” ya tutunuyorum.
Bir anlamı oluyor mu bilmiyorum.
İçimin boş ve karanlık odalarında
Sürekli bir çıkış yolu arıyorum.
Labirentler her yanımızı sarmış
Tam bitti artık, kurtuldum derken,
Bir acı “merhaba” ile yeniden ışıklar sönüyor.
Her merhaba demek, umut dolu olmuyor.
Yeryüzünde çok ses var, çok fazla kaos
Kulak veremiyoruz kendimize,
Kendi içimizdeki kelimelere bile.
Hayat boyu arayış halindeyiz
Gözlerimizi açtığımız andan,
Son nefesimizi verene kadar geçen süre boyunca,
Ağız dolusu “yaşadım” diyebilmek için
Bir çıkış yolu, bir çare arıyoruz.
Burada bizi “belki” ler karşılıyor.
Belki, görürüz güneşi, ışığı
Belki, diner karanlıklar her şeye rağmen
Belki, başka ihtimaller mümkün olur.
Keşkeler, amalar, belkiler dolanıyor dilime
Kelimelerim vardı benim,
Her şeyden önce sarıldığım kelimeler,
Bir sese ihtiyacım var sanırım
“Nerede bıraktıysan oradadır” diyen.
KELİMELER
