Aklımın almadığı çok fazla şey var. Ben mi çok karmaşıklaştırıyorum yoksa olay çok mu basit ?
İnsanlar mı kötü? Biz mi insanları kötü yapıyoruz? Hayat mı zor? Biz mi zorlaştırıyoruz?
Aklım almıyor. Niçin böyle, hiç var olmasaydık ne olurdu.
Ne olurdu ki ?
Ben olmasaydım, sen olmasaydın, sevdiğim çocuk olmasaydı, hiç kimse olmasaydı ne olurdu?
Varız, var olmaya çalışıyoruz, hayatta kalmaya çalışıyoruz. İnsan olmanın getirdiği en büyük iç güdü -bebeklikten beri- var olmaya çalışmak, ölmemek için çaba göstermek.
Ölmekten korkuyor musun?
Biri öldüğünde çok üzülürüz, normali budur değil mi? Pekala böyle olmasaydı ne olurdu?
Sürekli hayattan şikayet etmiyor muyuz?
Bilinmezlikler içinde yaşıyoruz… Ya da yaşıyorum…
Bazısı için çok basit olan şeyler bazısı için olamayabilir. Her şeyi dayatmaya çalışıyoruz.
En doğru benim (!) Sen misin ? (!)
Gerçekten sen misin ?
Ben kimim, sen kimsin, biz kimiz ?
Belki de bu yazıların hepsi tamamen bir saçmalıkta ibaret… Sadece aklımdaki bin beş yüz düşünceden bazıları.
Yoruluyorum, düşünürken yoruluyorum. Mecalim kalmıyor düşündükçe. O yüzden bırakıyorum her şeyi, duruyorum, sadece duruyorum. Akabinde tekrardan düşünüyorum tam olarak burada yazdıklarımı ve daha fazlasını.
Ney doğru? Nedir doğru olan? Ney yanlış? Nedir yanlış olan?
Şeytan mı vesvese verir, yoksa şeytana bile gerek mi duymuyoruz ?
Yapmak istediğim çok şey var mübalağa ile fakat kendimle savaşmaktan yapamıyorum.
Kendimle mi savaşıyorum yoksa içimde o bitmek tükenmek bilmeyen seslerle mi savaşıyorum.
Hayatım o en sevdiğiniz şarkıyı dinlersiniz (ya) bittikten sonra birden hayatın akışına tekrardan düşersiniz, tam olarak orada.
Yoruldum, bittim, eriyorum ya da her neyse bu kelimeleri kullanmak istemiyorum artık.
Arkadaşlarım var ama elim gitmiyor yazmaya.
Aynı bu yazıyı birden yazmaya başlayamadığım gibi.
Sorularım, savaşlarım ne zaman bitecek bana bunu söyleyebilecek var mı? İçimde o dinmeyen, beni deli eden sesler ne zaman kesilecek?
Ben normlara uygun bir insan olmak zorunda mıyım?
Ben neden ben olamıyorum?
Ben güçlü değilim. Bu hayatta tanıdığım iki çok güçlü insan var ikisi de bana çok uzak.
Kendimden uzaklaştım, her şeyden uzaklaştım, hayattan uzaklaştım, arkadaşlarımdan uzaklaştım, kendimi kendim ile boğuyorum.
Şarkılar, ben, yatağım ve hayatın olağan akışı.
Ne oluyor neler bitiyor anlayamıyorum. Zaten anlayamam ki, kendimle olan savaşımdan kurtulamıyorum ki ben. Bu savaşları kazanan da yok sürekli bir savaş hali. Bitap bi’ yalnız yazın.
Büyümek bana küçükken çok büyülü bir şey olarak gelirdi, BÜYÜDÜM yani fiziksel olarak belki… Yıllar geçip gitti.
Yakalayamadım bazısı küçük, bazısı büyük, bazısı iyi bazısı, kötü şeyleri.
Önemli mi peki bu, önemli mi? Geçmişe esir olmuş bir adet yalnız yazınım.
“Bir siyah beyaz fotoğrafım ben, tozlu raflardayım…” Demiş pilli bebek-fotoğraf şarkısında.
Kafamın, kalbimin içindeki sesler ne zaman susacaksınız?
İki tane çok güzel şarkı bırakıyorum buraya. Dilerseniz dinleyebilirsiniz. Düşüncelerde boğulmamak üzere.
John Lennon – İmagine
Pilli Bebek – Beyhude