İlerlediğim yolda yanımda olan insanlar sayesinde, kaybettiklerimi tekrar kazanamayacağım düşüncesi, yerini yavaş yavaş kazanabilirime bırakıyordu. Bu olumlu değişim, zamanında neden insanlara güvenmemişim düşüncesini yanında getirmekle kalmayıp, sürekli düşünmemi sağlamayı getirmişti. Tam düşünmüyorum yanımdakiler o kadar sıcak kanlı ve samimiyet içeren davranışlar sergiliyorlar ve bu düşünceye tekrar tekrar girmeme sebep oluyorlardı. Sanki aklımı okuyorlar da düşünmeyi bıraktı hadi tekrar düşündürelim diyorlar.
Onlar yüzünden kaybettiğim güzel şeylerin yanına pişmanlık ve yanlış düşüncelere nasıl kapılırım diye düşünerek kendime kızıyordum. Nasıl olur da yaşadığım çevreden başka bir çevre yokmuş gibi tüm insanları aynıymış gibi değerlendirmiş, onlardan uzaklaşmış ve güvenmemiştim. Evet, açıkçası başka bir yerde yaşasaydım bu düşüncelere kapılmayabilirdim ama yine de genelleme yaparak hem kendimi sosyallikten uzaklaştırmış hem de onlara karşı kötü düşünceler oluşturarak, aklımı ve vicdanımı boş yere yormuştum.
Bu farkındalığa geç kavuştuğum için yola üzülerek mi devam edeceğim sorusuna gelirsek, birazcık öyle olacak. Şu an beraber ilerlediğim insanlar olmasaydı, yola çıkmadan önce eleştirdiğim insanlarla neredeyse aynı davranışı yapmam, benim için affedilemez bir davranış olurdu. Fakat bu yolda artık yalnız olmadığımdan ve olduğundan fazla zaman kaybettiğimden, artık daha fazla kenara geçip dinlenemezdim.
Beraber ilerlerken yol artık daha güzel gözüküyor, geçtiğimiz sokaklar, caddeler ve yanımızdan geçen arabalar artık daha renkli geliyordu. Sanki ilk kez gözlerimi açıyormuşum gibi hissediyordum. Aslında gerçekten de öyle oldu. İnsanlara ve çevreme daha güzel bakış açılarıyla bakabiliyor ve onlarla tanışıp, eğlencelerine ortak olmak istiyordum. Tertemiz bir sayfaya, tekrardan kazandıklarımı da ekleyerek, daha güzel bir hayata sahip olmaya ilerliyordum. Hem de bu kadar ilerlemenin sonunda, mutlu kelimeleri kullanabilmenin verdiği mutlulukla…