Merhaba. Bugün sizinle -yaşamaya bir ağıt- yakalım. Fernando Pessoa ile başlıyorum:
“Platon diyor ki: “Nazik olun, çünkü karşılaştığınız herkes farkında olmadığınız zorluklarla boğuşuyor.” Fernando Pessoa ekliyor; “Kimseyle alay etme, asla kimseyi küçük düşürme, kalbinin en ücra köşesinde bile yapma bunu. İnsan yaşamı alaya alınmayacak kadar hüzünlü ve ciddidir!”
Yaşamak an’ların toplamından ibaret. An’ların toplamı… Anı’ların hat-ı-ra-ya tutunması…
Yaşamın tüm hüznüyle üzerimize yürüyüp bizi köşeye sıkıştırmaya çalıştığı vakitler vardır. Sanki koca paltonun altında küçücük kalmış, bütün ehemmiyetsizliği kucağımıza bırakmış gibi hissettirilen an’lar. Bunun yanında hatırlandığı vakit yüze bir ışıldama düşüren, eşsiz hissettiren anı’lar da.
An’lar anıları, insanlar insanları var eder: Tebessümle, ilgiyle, sevgiyle, öfkeyle, nefretle ve kendince geliştirdiği şekillerle..
Kimi zaman bir şeyleri var etmek var olmanın yansımasıdır, hatta sırf var olmak için var edilir. Pişman olunur, affedilir, affedilmez, huzurlu olunur, rahatsız olunur. Varolmak böyle bir şeydir. Var etmekte. Ama gel gelelim acı bazen o kadar derinleşir ki, katlanılamayan bir karın ağrısına döner. İşte böyle anlarda kendi-nle kalmak zorlayıcı bir deneyimdir. İnsan bunun için eyleme geçer çoğu zaman. Kaçtığı kendinden kendine yakalanmasın diye.
Bir şeyler uğruna didine didine kendini öteler. Kendini öteledikçe hayatla kendi arasındaki boşluk açılır, kendiyle kendi arasındaki duvar keskinleşir. An’ılar varolurken kendimi kendimden çalarlar.
An’ılar Varolurken Kendimi Kendimden Çalarlar
