Zaman akıp giderken
Bir el yakaladı onu boynundan
İnsan yürüyüp giderken
Bir taş tuttu onu ayaklarından
Evren dönüp giderken
Tanrı onu yok etmek için bir çalar saat kurdu
Bom!
Bir toz bulutu
Ve hiç gidilmemiş bir gezegen kıvrımında bir organ
Bütün organlar
İnsanın zihninde hep kurulu bir bomba patlamaz mıydı zaten
Planlarına yetişemediği, hatalar yaptığı, başarılı olmadığı zaman
Her organın bir bombası vardır elbet
Ama kalp
Kalp; mayınlarla döşeli tehlikeli bir alan iken biri gelir
“Ben burada yaşamaya niyetliyim” deyip söz verir de
Sözünü tutmayınca bütün mayınlar patlamaz mıydı ?
Bütün mayınları patlatmaz mıydık ?
Uğultulu bir yerde
Sıkışıp kaldım
Hüzünlü bir kalbi avuçlarımda zaptetmeye çalışmak
Koca bir suda bir balığa hükmetmek gibi
Kalbim havadandır
Kalbim sudan
Kalbim hüzünden
Kalbim yeryüzünün en kederli parçalarındandır.
Kalbim dönüşür, ya sevdiği şeye bürünür
Ya da sevdiği şey ona
Bir mermer gibidir
Başkalaşır ama bir parçası hep kendi kalır
Ta ki mayınlı kalbime bir ayak değene dek
Dikenlerin arasında saklanan bir çocuk
Bir metronun ortasında kalabalıkla birlikte vücudundaki kanın akışını hisseden bir adam
İçinden çığlık atmak gelse de kendini sıkıp bağırmayan o kadın
Mayınlarla döşeli savaş ülkeleri
Mayınlarla döşeli çocuk kalpleri
Mayınlardan arta kalan kol ve bacak parçaları
Mayınların içine dünya, dünyanın içine mayınları koyan herkes
Bitmek bilmeyen Dünya Savaşında mayınlar yüzünden acı çekmiş herkese ithafen