Beni rahat bırakmaya ne dersin? Ne der içim, bunca yıldır kalabalık isterken noldu? Ne değişti de; anlaşılmaktan da anlamaktan da vazgeçti? Ey içim, seni kim bu hale getirdi? Anlatmaktan da mı vazgeçtin? Ağlayarak yazmadığın için mi, acıların çoğaldı bu kadar? Kimseye güvenmek sana iyi gelmedi mi?
Herkes mi, hala herkes mi üzüyor seni? Söyleyemediğin, başaramadığın ne var? İnsanlarla neden konuşmuyorsun, onlara kırıldığını söylemek bu kadar zor mu? Hani iyiydik, güzeldi hayatımız, yine ne oldu? Neyi başaramadık diye kendimizi sevmekten vazgeçtik? Yine neyi beceremedik? Sen, en çok kendini sevmeyi beceremedin! Ben, en çok zor zamanlarında yanında olamıyorum. Beni hiç dinlemiyorsun!
Kimsenin ulaşamadığı bir yer lazım. İyilik etmeninde, kötülük etmeninde gereksiz olacağı bir yer. Sevmeye bile ihtiyaç olmayacak bir yer. Belki sadece oturup saatlerce ağlayacak, günah dökecek bir yer. Bulunur mu ki? Var mı dünya üzerinde?
İnsanlara söyleyemediklerim, kendi kendime söylendiklerim, bir sürü oldu. Aşağılık insanlar, beni hep mutsuz ettiniz! Mutlu olur musunuz? Mutlu musunuz, umrumda değil! Beni ağlattınız, bu kadar gözyaşını hak edecek hiçbir şey yapmadım! Ne halim varsa gördüm, siz de ne haliniz varsa görün!