Belki ünlü şairler gibi erken ölürüm
Hayatın şairlere bir çeşit alerjisi olduğuna kanaat getirdim.
Yoksa şairlere bu çektirdiği nedendir?
İnsan acı çekiyorsa
Ve bildiği tek yol yazmaksa
Elbette yazarak ölmek fikrini kendinden itekler
Belki de daha da çeker kendine
Acı çeken insanlardan keyif alır hayat
Hatta onları bir sanat aracı
Kendi gerçekliğini ortaya çıkaracak aracılar olarak görür.
Onun için onların kaderini bol acı sosla çizer
Acı ve sussuz bir tatla
Oysa hayatın yaptığı bu şey etik midir?
Etik kavramını insanların başına bela eden
Onları birbirine düşüren hayat:
Ne iki zıt kutbun arasındadır
Ne de altın ortasında
Hiçbir yerdedir.
Doğru ne dengededir
Ne de uçlarda
Bazı zamanlar yakalayacak gibi oluruz
Sonra bir bakarız elimizdeki doğru
Başkasının en yanlış gördüğü
Katı ve kalıp bir sabun gibi
Onunla senin doğrunu taşlıyor
Hayat bu etik ikilem içinde insanları sıkıştırırken şairlerin çıkınına ara sıra onları sokması için bir yılan koyuyor olmalı
Sırf onun sanatı sürdürsün diye
Ey hayat!
Bu yaptığın etiğe sırtımı verince hangi tarafta kalır?
Neyseki ölüm şairlere erken uğrar
Ya da onlar ölüme gülümseyip emrivakiyle kendilerine uğratırlar
Madem kendi acılarımı taşıyamıyorum
Madem bu yılanı başımdan savmak istiyorum
O zaman kendime şair ölümü diliyorum
Tabi Tanrı kızmazsa.
Şimdi önümden bir ambulans geçiyor
Ayak parmaklarımı sıkıp
İçimi fena etmeye yetiyor
İki zıt kutba gidemem
Ortada da kalamam
“Peki şimdi nereye?”