Kendimle kalamam.
Sorularıma
Hayatımda yolunda gitmeyen şeylere bakamam
Gözlerime noktalar doluşur ve
Birol Ünel gibi yuvarlanır kaldırımlarda
Noktalarla dolu gözlerim
Yine bir başka göze değer ve düşer kaldırıma
Ve düşürür beni de
Oysa ben kendimi soyutladım bu dertlerinden kopamayan insanlardan
Yanımda oturan sinir hastası babadan
Ve kalbi kırılsa da sevgisine muhtaç olduğundan ses etmeyen ve arada bağıran çocuğundan
Kulağımda
Ve beynimin bir yerinde
Adagio çalıyor
Güneş ağaçların arasından kendini alnıma ispatlıyor
Eli belinde bir dayı
Ağaç dalıyla oynayan bir adam
Bağıran bir çocuk
Kalamam kendimle ,
Düşünemem hayatımın çimdiklediği yerlerimi
Onlara acıyamam
Çünkü bir kez acıdığım vakit
Hayat tutar kolumdan
Ve tekrar çimdiklemeye başlar
Dinleyemem hayallerimi
Özleyemem insanları
Yine de havalı şeyler söyleyemiyorum
İyi bir insana dönüşmek mümkün olmuyor içimde
Yahut tüm suçu düşüncelere atıp kendimi aklamak zahmetinde bulunuyorum bazı zamanlar
Gözlerim dalmadan edemiyor dışarılara
Ve hüzün bırakmıyor paçamı
Bir nehir oluyor
Sonra bir çamur
Karıştırıyor kendini
Paçamı alabildiğine çekiyor
İnsanların içinde çıplak kalıyorum
Hüzün perde arkasından gülüyor
Ben veda ediyorum
Sonra edemediğimle kalıyorum
Artık gitmeliyim.
Anksiyetemi ittirerek dışarı çıkıyorum.
Üşüyorum
Eylül gününde üşünür mü yahu?
Kendimle kalamıyorum
Şiir yazıyorum.
Adagio bilmem kaçıncı kez sona eriyor.
Bir top fırlıyor suratıma
Köprüye çıkıp intihar etmeyeceğime kanaat getirdikten sonra
Ben değil
Hauser alkışlanıyor.