Ben biraz ağlamaktan gözleri şişmiş bir halde, seninle dertleşmek istiyorum. Kendimi toparlıyorum dediğim bu yılın, bazı evreleri o kadar acılı geçiyor, tabiri caizse dikenlerini bana öyle bir saplıyor ki kan revan içinde kaldım. Kimseye canımın yandığını anlatamıyorum. (anlamak istemiyorlar)
Sanki herkes ne iğnesi, ne acısı, o da acı mı? ” Bak sana daha neler diyeceğim acı göreceksin ” Der gibi. Ama herkesin acısı kendine ağır gelmez mi? Sayın Okuyucu ben bazen ağlıyorum. Sadece hüngür hüngür ağlamak geliyor içimden. Herkesin yargılaması o kadar büyük ki sevgilerini kapatmış, belki yok etmiş, belki de zaten yokmuş bilemiyorum. Ben kendimi ikna etmişim anlayacaklarına, seveceklerine. İlk fırsatta benden kurtulmak istediklerini yeni yeni kabulleniyorum. Hayatlarından çıkarma listesinin başında olduğumu, sevilmeye (onlar için) layık olmadığımı daha çok yeni. Ne acınası bütün duygusallığımı döktüm yine…
Bugün olumlamam yok, yenik bir gündeyim. Seni üzmek istemedim ama o kadar iyi değilim ki, çabalıyorum gerçekten. O kadar yalnız kalıyorum, o kadar yalnız hissediyorum ki her gelen yeni bir yalnızlık ekip gidiyor. Ama yeterince acısı var insanoğlunun, benim için ayrılan satır bu kadar.
Sabah kalkıp herkesin “bunun için mi ağladın” bakışlarına maruz kalmaya gidiyorum.
Teşekkür ederim bana vakit ayırdığın için.