Azimli 24 yaşım, sorumluluklarını yerine getirmenin mutluluğunu tattın. Güzellikler aradın, güzellikler buldun. Ne istediğini öğrenmiştin, istediğinle amel etmeye başladın. Vicdan ve gözyaşı, en büyük istidadımız. Suçumuzu kabul ediyor ama kimseye mahcup hissetmiyoruz. Özür diliyorum, 23 yıldır zorluk çıkardığım herkesten. Suç varsa ortaklık vardır. Suç şirketinin, tek sahibi gibi davrandım. Yanılmış ve haksızlık etmişim. Sesler vardı, insanlar vardı 23 sene. Ben yoktum ve hala kendine varlığımı ispat etmeye çalışıyorum.
Sevilmem gerek dedim, o yüzden sevmeliyim. Anlaşılmam gerek, o zaman anlamalıyım. Paylaşılmalı hüzünler ve mutluluklar, o zaman yanında olmalı ya da sebep olmalıyım. Hüzünlüleri yanında, Mutlulukların sebebi olarak. İhtiyacım var, sevilmeye, anlaşılmaya, hüznümü ve mutluluğumu paylaşmaya. İnsan özünü beslemezse halsiz düşüyormuş.
Cesaret önce kendini sevmekle başladı. 23 yaşımda sevme ihtiyacımı özümsedim. 24 yaşım ise merkezi otoriteyi kabullenmek olacak. Önce tohum olan varlığımı ait olduğu yere ekecek daha sonra büyümesini ve faydalı hale gelmesini izleyeceğim. Bu yolun her tarafı meşakkatli ama ben kendimden vazgeçersem, kimsesi kalmaz tohum çürür gider. Çürümek istemiyorum.
Azimliyim, çünkü hayatım boyunca bu kelimeyi anlamamışım. Kolay elde etmek, elde etmemekle eş değermiş. Gözyaşım, yaptığım iş için değil, insanlar için akmış.
Dönüştüğüm yıllarım olacak, hep iyileşeceğim. Büyük konuşmayacak ama büyük adımlar atacağım. Bilgelik fikrinin vücut bulmasını göstereceğim kendime ve kendimde. İkilemlerimden kurtuluyorum ve hayat sorumluluğunu üstleniyorum. Mücadelem son kanım akana kadar devam edecek. Yoksa dünyaya neden gönderildiğimi unuturum. Her zaman mutlu değilim ama her gün çalışıyorum. Bugün ve yarınım için. Torunlarımın bugünü ve yarını için. Dünyanın tahammülsüzlükle başı dertte olduğu bu zamanda, kendimden başlayarak herkese yetecek şefkat ve tahammül tasarrufu yapıyorum.
Elbette yapan bilir, bilen konuşur. Uzun uzun konuşacağım günlere…