Sedef işlemeli küçük sandığımın kilidini açtım. Anılar defterinde bir gül yaprağı gibi ilkokul yıllarıma ait bir mektup ve bir fotoğraf çıkardım.
Mektup, 1 Ağustos 1987 tarihinde Yenice köyü/ Muğla adresinden, benim yazdığım mektuba cevaben gönderilmiş. Zarfın üzerinde İstanbul manzaralı 70 liralık bir pul. Sararmış kâğıdın üzerinde samimi, özlem dolu beş satır yazı.
Fotoğraf, 10 Haziran 1988 tarihinde okulun bahçesinde, mezuniyet gününde hatıra için çekilmiş. Fotoğraf karesinde; sarı gömlekli, mavi kot pantolonlu, kafa üç numara traşlı, 11 yaşında utangaç bir çocuk. Yanında çocuğun omzuna elini atmış, uzun eteği, bol kesim kısa kol beyaz gömleği ve bukleli saçlarıyla, 80’lerin modasına göre süslenmiş, genç bir öğretmen.
Fotoğraftaki çocuk, kenar mahallede kıyıda köşede kalmış, ayağında naylon kramponla sokakta top koşturan hayali ve hedefi olmayan bir öğrenci.
Fotoğraftaki hanım hanımcık kız, zarif, kibar, 25 yaşında, heyecanlı, çiçeği burnunda bir öğretmen.
Bu fotoğraf çekilmezden tam üç yıl önce, ben 3. sınıfa başlarken, giden öğretmenimizin yerine gelmişti. Bu yeni öğretmenimi ilk günden itibaren çok sevdim. Onun gelişiyle hayatımın değişti ve güzelleşti. Ondan çok şey öğrendim. O günden sonra öğretmen olmak gibi bir hedefim oldu.
Mektubu ve fotoğrafı kalbimin üzerinde taşıyarak, ilkokul öğretmenimin yanına gittim. Elini hürmetle ve sevgiyle öptüm. Eski/meyen günleri yad ettikten sonra; gül yaprağını incitmeme gayretiyle, bir fotoğraf, bir mektup ve bir de öğretmenlik diplomamı, yüreğimi ortaya koyar gibi masaya koydum. Önce şaşırdı, sonra o da beraber çektirdiğimiz, fotoğrafın kendisindeki kopyasını ve benim ona yazdığım mektubu koydu masaya. Derin bir sessizlik içinde, uzun uzun baktı uzaklara. Sonra gözyaşlarını tutamadı.