Kavruk sabahlarda yanar altın kubbe
Yalnız ve başı dik, özgürlüğü bekler
Güvercinler uçmaktan utanır onun çevresinde
Susar şehir çöle döner sokaklar
Gülmeyi unutan yetimler
Çölleri eriten yağmurları çağırır umutla
Şehre fosfor yağar
Gökyüzü gündüz gibi aydınlanır,
İnsanlık karanlığa boğulur.
Akıllı ölüm makineleri insan kokusuna kilitlenir
İz sürücü köpekler gibi.
Bir yiğit düşer toprağa
Baharı müjdeler kızıl laleler
Ablukaya alınır ekranlar
Korkunun yirmi beşinci karesi izletilir
Oysa ölüm özgürlüktür ölümsüze?
Her gece korkuyla yatıp, kaygıyla uyananlar
Çocukları kalplerinden vurdular
Düşman sandılar zeytin ağaçlarını, kurşunladılar
Şimdi utanç duvarında katilin resmi, buz gibi
Ey yetimlerin şehri!
Silkin ve ayağa kalk
Yüreğinden kopan bin parça acıyla
Semaya dön yüzünü
Sil kanlı gözyaşlarını
Çağır yağmurları çöller erisin