Yaralıyım; ruhen ve bedenen. Yaralıyım; her azam ile. Yaralıyım; tüm vücudum ile. Her bir hücrem her bir uzvundan yaralıyım. Nasıl iyileşecek bu yaralar? Bilmiyorum. Nasıl iyileşecek? Soruyorum çok kez. Soruyorum. Ama yok ki kimse. Yok ki cevap alayım.
Yalnızım çok yalnızım. Hissedemiyorum, duyamıyorum, yaşayamıyorum. Bakıyorum, kocaman bir boşluğun içersindeyim. Duruyorum, çölün ortasında bir kaktüsüm. Ya da kesilmeyi bekleyen bir ıhlamur ağacı.
Düşünüyorum. Hep düşünüyorum. Sürekli kendimi bir yerlere dalmışken buluyorum. Kendimi o dalmışlıktan, dalgınlıktan kurtarmak için çabalıyorum. Çabaladıkça daha çok batıyorum…
Nasıl o çiçeğin yaprağını kopartabilirsin? Nasıl yapabilirsin bunu? O çiçeğin sahibi senken bunu nasıl yapabilirsin ona?
Duruyorum. Burdayım, tek yapabildiğim şu sıralar durmak. Elimden daha fazlası gelmiyor. Kırığım. Mutfakta o bir köşesi kırık olan bardağım. Herkesin gördüğü ama görmediği. Görüp umursamadığı. Biliniyor o bardağın köşesi kırık ama hiçbir şey yapılmıyor.
Halsizim. Yorgun ve bitkinim. Hani olur ya salonun bir köşesinde vazonun içinde unutulmuş bir çiçek. Yarısı solmaya yüz tutmuş. Solmamak için dirençli ama… Heh işte tam olarak böyle. Bitkin ve solmuş. Ama çiçek açmak için de bekleyen.
Unutmuyorum, unutamıyorum ve unutmak istemiyorum…
Bağırmıyorum, haykırmıyorum. Artık sesiz, sakin ve kendi halimdeyim. Yapabildiğim bu ya! Sineye çekmek.
Umut ediyorum en azından etmek istiyorum. Bir gün tekrardan o çiçeğin açacağını ümit etmek istiyorum.
Unutmuyorum, unutamıyorum ve unutmak istemiyorum. Bu yazıyı unutmamak, kendime her seferinde hatırlatmak için yazıyorum. Bu izi buraya bırakıyorum.
23.01.2021