İnsanı saran, korkutan, alıştıktan sonra peşini bırakmayan yalnızlığı hep sevdim.
Bana yaşattığı korkuyu da, boş vermişliği de sevdim.
Çektim elimi ayağımı her şeyden, benden de bu beklenirdi zaten.
Hak ettim ben bu tek başınalığı, hiç bana göre değilmiş çok olmak, zorla olmaya çalışmışım hep
Sevmedim, sevdirmedim kendimi, birine aitmiş gibi .
İzin vermedim. Bütün çok olmaları, yalnızlıkla bitirmemden belliydi.
Sevmedim bu kalabalığı, o da hiç sevmedi beni, hep hor gördü.
Beni layık olduğuma, her şeyimle var olduğuma gönderdi.
Hep sevdim yalnızlığımı….
O da beni sevdi, her fırsatta kalırdık baş başa…
Bazen zorla alır beni yanına, bazen ben zorla ona giderdim.
Bazı kavuşmalar kaçınılmaz olur. Ne sürekli bir buluşma.
Bilirim beni sevdiğini, hiç şüphe ettirmez çünkü. Kimse istemez, o hep ister
Ben bile vazgeçtim kendimden, o geçmedi
Hiç terk etmedi beni o, diğerleri gibi değildi.
Hiç demedi ben seni kabul etmem , hep bağrına basar, izin verir yanında kalmama en zor zamanlarım da
Ben yalnızlığı da yalnızlığımı da çok sevdim.
O beni bırakmadı hiç yalnız başıma..
Hep sevdi. Hep sevdim ben yalnızlığı, yalnızlığımı….
Hepimiz yalnızsak, o zaman yalnızlığımızla beraberiz.