Kimiyim kimsesiyim kendimin
Uzaklar var bir de ben, varımı yoğumu bıraktım ömrümden
Yokum artık, ne kendime ne sana
Ne gözüm görüyor ne de ben görmek istiyorum
Seni anlatırken dolanan dillerim bile suskun şimdi
Heyecandan titreyen o ses artık kısık, çıkmıyor i(ş)çin içinden
Pusulası olduğun kalbim kayıplarda
Hiç var olmayan ütopik bir sevgi büyütmüş
İçim diyorum kan ağlar derler ya, ya da…
Ne bileyim işte ya dası kalmadı bu işin
Hiç’i var, yok’u var ama açıklayacak kimi kimsesi yok.
Varı yok ettin, artık toz bulutu hayallerim.
Kimim kaldı, kimsesiz kaldım.