Yazar 17:31 Şiir 101

Kimsiz Kendim

Kimiyim kimsesiyim kendimin

Uzaklar var bir de ben, varımı yoğumu bıraktım ömrümden

Yokum artık, ne kendime ne sana

Ne gözüm görüyor ne de ben görmek istiyorum

Seni anlatırken dolanan dillerim bile suskun şimdi

Heyecandan titreyen o ses artık kısık, çıkmıyor i(ş)çin içinden

Pusulası olduğun kalbim kayıplarda

Hiç var olmayan ütopik bir sevgi büyütmüş

İçim diyorum kan ağlar derler ya, ya da

Ne bileyim işte ya dası kalmadı bu işin

Hiç’i var, yok’u var ama açıklayacak kimi kimsesi yok.

Varı yok ettin, artık toz bulutu hayallerim.

Kimim kaldı, kimsesiz kaldım.

Close