Hiçbir şey olmamış gibi yapabiliriz. Hiç yara almamışız gibi, hiç sevmemiş gibi, hiç mutsuz olmamışız gibi. Her güne başka bir maskeyle devam edebiliriz. Gerçek yüzümüzü sadece biz bilsek yeterli. Şimdiler de öyle yapmıyor muyuz zaten? Samimiyetsiz ilişkiler kurmuyor muyuz insanlarla? Sahnede olmadan rol yapıyoruz. İçine girmeye çalıştığımız roller ağır geliyor bazen. Arkamıza bakmadan kaçmak istiyoruz. Ama nereye kaçabilirsin? Nereye kadar kaçabilirsin ki? Gittiğin her yere kendini, kendinle beraber aklını da ve aklında düğüm düğüm olmuş düşünceleri de götürdükten sonra, kaçmanın bir anlamı var mı?
Hastalıktan korunmak için maske takıyoruz. Peki, rol yaparken, olmadığımız biri gibi davranırken sahip olduğumuz maskeler ne olacak? Neye karşı koruyoruz kendimizi? Hayata mı? İnsanlara mı? Yara almaktan mı? Bu hastalık geçer gider ve biz maskeden kurtuluruz. Ama içimizdeki hastalık, oynadığımız roller, her güne ayrı taktığımız maskeler ne zaman son bulur, orası muamma.
“Gibi hastalığı” diyelim bunun adına. Hepimiz bu hastalığa az çok sahibiz. Oldukça bulaşıcı ve zaman zaman öldürücü de. Kalabalıklar arasında kendimize yer ararken gelip buluyor bizi. Mesela sınıflar da dersi dinlermiş gibi yapıyoruz. İş yerinde, çalışmaktan memnunmuş gibi. Evde, hiç sorun yokmuş gibi. Arkadaşlarımızın yanında mutluymuş ve orada olmaktan keyif alıyormuş gibi. Aşık olduğumuz insanı kaybetmemek için, her hatasını kabul etmiş gibi. Kendimizle kaldığımız da bile yalan söyleyebiliyoruz kendimize. Her şey yolundaymış gibi davranmayı telkin ediyoruz defalarca.
Ama sonra bir an, sadece kısacık bir an, tüm bu hengamenin ortasında gözlerimiz uzaklara dalıyor. Bulunduğumuz ortamdan soyutlanıyoruz. Düşüncelere dalıyoruz. Bazen gözlerimiz yaşla doluyor. Ellerimizle yüzümüze rüzgar yapıyoruz. Sonra hemen “toparla kendini” diyerek devam ediyoruz gülümsemeye. Kimse sormasın, kimse bilmesin diye. Sorarlarsa fark ederler çünkü. O kısacık anda maskemiz inerse, yakalanmış oluruz. “Anlat” derler, “anlatamıyorum” diyemeyiz.
Hayat, maskemizin indiği o kısacık anların toplamı mıdır? Bambaşka biri olmanın hayalini kurarak mı geçer bir ömür? Çıkaramaz mıyız maskemizi? Yanında kendimiz olduğumuz insanlarla tanışamaz mıyız? Bu hastalığın çaresi saf sevgide gizli. Koşulsuz, şartsız sevmekte. Cesaret edebilir miyiz buna? Her şeye rağmen kendimize ve maskemizi indirdiğimiz insana, “Ben burdayım” diyebilir miyiz?
Günün Şarkısı :