Sessizliği arıyorum son zamanlarda. Bazen kalabalıktan kaçarak bazen de kalabalık ortamlarda arıyorum, bu sessizliği. Fakat bana iyi gelecek mi sorusunun cevabını bilmediğimden kaybolmuş bir haldeyim.
Şu an nerde olduğumu tam olarak bilmiyorum. Fakat etrafım hep tanıdıklar ve tanıdık yerlerle dolu. Nerde olduğumu ve nasıl döneceğimi sormak istiyorum ama güvenemiyorum. Aslında hatırladığım bir dönüş yolu var. Fakat bu yolu daha önce denediğimde pek işe yaramamıştı. Diğer yolları da deneyebilirim ama beni daha çok bilinmeyenle karşılaştıracağından girmek istemiyorum. Bu yüzden olduğum yerde durmaya karar verdim.
Belki çevremde beni kurtarmak için arayan insanlar kaybolduğum gibi telaşlanmışlardır. Fakat ben istemeden beni bulmaları imkansız. Beni bulduklarında belki sevinecekler ve bu sevinç sırasında ben istediğim için beni buldunuz demeyeceğim. Sessiz kalıp, her zaman yaptığım davranışı yapacağım. Yani onlar mutlu hissettiği için ben de mutlu hissedeceğim.
Zaten hayatımda en sevdiğim duygulardan birisi de başkalarının mutluluğu sayesinde mutlu olmak. Bu aktiviteyi sevmemden dolayı da sık sık kayboluyor ve kısa sürede bulunmak istiyordum. Çünkü bu oyunun amacı, bulunduğum anda yaşanabilecek mutluluk ve bu mutluluğu gördüğüm için mutlu olmamdır.
Bu davranışımı bir çocuğun saklambaç oynamasına benzetiyorum. Çünkü oyun anında çocuk bulunsa yani başarısız olsa bile seviniyor. Çünkü çocuğun mutluluk odağı sonuç değil, oyunun içinde bulunmak.
Benim de çocuklar gibi oyunda iyi olma gibi bir hedefim de olmadığından, sonuç ne olursa olsun oyunun içinde olduğum için mutluyum. Elimden geldiğince bu oyunu uzun sürdürecek ve mutlu olmaya devam edeceğim. Ne zaman bu mutluluğum biter hiç bilmiyorum. Sadece oyunuma ve vereceği mutluluğuma odaklandım. Gelecekte ne yapacağım veya ne olacağı ben bu oyundayken pek önemli değil, sadece mutlu olmaya odaklanıyorum.
“Başkalarının mutluluğundan mutlu olmak, oyunun içinde mutluluğu yakalamak” kulağa güzel gelen düşünceler. 👍