Çözüm bulmak için gördüğüm insanları incelemeye başlamıştım. İnsanları inceledikçe neler yapmamam gerektiğini gözlemliyor ve oyunumu bu davranışları içermeyecek şekilde tasarlıyordum. Bu sebeple daha doğru bir oyun tasarlayabilmem için farklı farklı insanlarla tanışmaya çalışmam gerektiğini düşünmeye başladım.
Fakat onlarla ne kadar çok zaman geçirirsem beni kendilerine benzetebileceklerinden korkuyordum. Bu gerçekleşirse hedeflerim hatta yaşama amacım ortadan kalkabilir veya kötü bir amaç edinebilirdim. Bu ikilemin arasında ne yapacağımı bilmeden uzun bir süre düşündüm.
Düşünürken de önümden kağıt ve kalemim eksik olmazdı. Bunlar düşüncelerimi yazmak için değildi tabi ki de sadece öylesine karalıyordum. Böyle yaparak daha iyi düşünüyormuşum gibi hissediyordum ama karaladıkça düşüncelerimden bir süreliğine uzaklaşıyormuşum gibi hissetmeye başladım.
Hatta bazen karalamalarımdan isteyerek çizmek istesem o kadar güzel çizemeyeceğim resimler çıkarmaya başlamıştım. Bu olay aklımda başka bir düşünceye sebep olmuştu. O da ; üzerine düştüğüm şey düşüncelerimdi ama aynı zamanda özen göstermeyerek yaptığım karalamalarım, nedense daha güzel bir şekilde ilerlemişti.
Acaba oyunumu da özenmeden tasarlasam, özenerek tasarlayacağımdan daha mı iyi olurdu ?
Kendime böylelikle yeni bir soru daha bulmuştum. Sorularımın sayısı artıyor, artmakla kalmıyor kafamın içindeki sorular sürekli konuşuyor ve kafamın içindeki bu gürültü, sessizliği aramak için çıktığım yolda oluşturduğum bir gürültüydü.
Çözüm aramak için çıktığım yolu, kendi yaptıklarımla engebeli bir hale getirmiştim. Bu yoldan geri dönme gibi bir niyetim yok ama sonuna ulaşmak da gerçekten zor. İlerlemeye devam ediyorum; sadece bu devam edişim sırasında belki yolu daha da zorlu hale getirebilirim. Bu ihtimalden de oldukça fazla korkuyorum.