Dökülmüyor kelimeler…
Nereye sığınacağımı,nereye kaçacağımı kestiremiyorum. Boşluk beni evine davet etti. Onu bile kabul ettim. Yalnız o eve girerken, sadece bir şeyi yanıma almadım. Küçücük bir mutluluk…
Dostlar ! Küçücük bir mutluluğum var. Ruhumda saklı bir cennete yaşıyor. Tek sıkıntısı ne tarafa doğru ilerleyeceğini muhakeme edemiyor. Yaşamında bir haykırışa sahipti de. Onu nasıl susturacağını bilmiyor. Oysaki dıştaki mutluluğu onu fazlasıyla susturacak bir şeylere girişiyordu. Kitaplarla, onun yolculuklarını tamamlayıp, yalnız olmasını savunmasız bırakıyordu. Olmadık yerlerde konuşma yaratırdı ona. Son olarak onun yaşamını esir kılan şeyi buldu. Boşluktu…
Tarttı bu boşluğun kederlerini. Azaltmak istedi ama olmadı. Denedi, denedi. En sonunda insanlar arasına karıştırdı bu mutluluğun boşluğunu. Boşluk bu sefer ona göz kırpıyordu. İnsanlar arasından aldığında ise, gözlerini sımsıkı kapatıyordu ona karşı. Ne mi istiyordu ondan ? Kendi yaşamıyla baş başa kalmasını istiyordu. Evet, boşluk ruhtaki mutluluğun yaşamıyla baş başa kalmasını istedi.
Ama beceremedi dıştaki mutluluk. Durduramadı onun boşluğunu. Kitaplarla da denemişti. Oysaki kitaplar yaşamdı, yaşam zaten kitaptı. Dünya zaten kitapların yaşamıydı.
Bu boşluk ait olmadığı yerde olduğu için haykırışları susturulamadı. O ,eğer ki zamanın verdiği acı gülümsemeyi kondurtsaydı kendine, mutlulukta yaşamın kalbine ait olurdu. Boşlukta mutluluğundan yakınmazdı.
Dostlar ! İşte yaşam bir haykırıştı bunun gibi. Susturmasını bilene.